Wie geeft de grond op?

In het artikel ‘Toestemming gebruik grond en landschapselementen’ is al aangegeven wat de consequenties zijn als er geen (schriftelijke) toestemming is voor het gebruik van grond. Een aanvrager loopt dezelfde risico’s als een perceel (eigendoms)grond wordt opgegeven in de Gecombineerde opgave, terwijl deze niet het feitelijke gebruik heeft. Een belangrijk criterium is dat de aanvrager het gewas voor eigen rekening en risico moet telen. Ofwel het risico voor tegenvallende opbrengsten (misoogst) moet geheel bij de aanvrager liggen.

Voorbeelden van het feitelijk niet in gebruik hebben van de grond zijn:

• Er wordt een gewas geteeld waarvan de aanvrager/uitgebruikgever geen kennis heeft. Alle beslissingen worden genomen door een ander;
• De teelkosten worden volledig in rekening gebracht bij de uitgebruikgever, maar het saldo van de opbrengst van het veldgewas en de teeltkosten komen uit op een pachtvergoeding;
• De uitgebruikgever krijgt een gewasvergoeding die onafhankelijk is van de werkelijke vergoeding.

Een reden voor de uitgebruikgever om de grond toch op te geven, kan zijn de angst om de landbouwvrijstelling voor de inkomsten- of vennootschapsbelasting te verliezen. Onder voorwaarden is er ruimte voor vruchtwisseling van gewassen, waarbij grond uit gebruik gegeven wordt en eenzelfde oppervlakte terug in gebruik komt.